تحول در سیستم های عکسبرداری و ناوبری هوایی

عکسبرداری هوایی یکی از بهترین روش­های جمع ­آوری داده­ های جغرافیایی است که در طی سده اخیر کاربردهای متنوع خود یکی از مناسب­ ترین ابزار و دانش ارزشمند مهندسی نقشه­ برداری می­ باشد. با پایان یافتن جنگ جهانی، کار عکسبرداری هوایی پیشرفت چشمگیری نمود و توانایی تهیه عکس هوایی مناطق وسیع، در مدت زمان کوتاهی میسر گردید. در سال 1918 میلادی در طی یک زمان چهار روزه جنگ – پنجاه و شش هزار قطعه عکس هوایی تهیه شد. در فاصله بین جنگ جهانی اول و دوم، پیشرفت به کارگیری عکس­های هوایی به میزان قابل توجهی متوقف گردید. در نیروهای مسلح تفسیر عکس­های هوایی در ارتباط مستقیم با دقت عکسبرداری و شرایط هندسی دقیق و اطلاعات به روز آن بود. بعدها پیشرفت­ های باارزشی در زمینه تجاری و علمی تهیه عکس­های هوایی صورت گرفت و سازمان­های نظامی تهیه کننده نقشه اقدام به عکسبرداری هوایی، تفسیر عکس­های هوایی و تبدیل آنها به نقشه نمودند. روش استفاده از عکس­های هوایی برای انجام اندازه ­گیری دقیق در حوزه عملکرد دانش مهندسی فتوگرامتری رونق یافت. تکنیک تهیه نقشه­ های توپوگرافی که تا آن زمان به طریقه زمینی تهیه می­ شد به میزان قابل توجهی کاهش داده و علاوه برآن امکانی را فراهم نمود تا از مناطق مرتفع و صعب­ العبور بتوان نقشه­ های دقیق تهیه کرد. کشور آلمان با توجه آشنایی و اهمیت عکس­های هوایی و تفسیر آن، در جنگ جهانی دوم، برنامه­ ریزی­ های خود را براساس استفاده از عکس­های پوششی مناطق جنگلی قرار داد. از تفسیر عکس­های هوایی در زمینه تخمین عمق آب­ ها بهره گرفته شد. پس از جنگ جهانی دوم، براثر تجاربی که در طول جنگ در زمینه تفسیر عکس به دست آمده بود. مبنایی برای کاربردهای متنوع آن در بازسازی و فعالیت­ های عمرانی و آبادانی و اهداف صلح آمیز گردید، از جمله تهیه نقشه­ های توپوگرافی پوششی و نیز نقشه ­های بزرگ مقیاس عمرانی و ثبتی.